از صفای ضریح دم نزنید!

شعر:

از صفای ضریح دم نزنید

حرفی از بیرق و علم نزنید

گریه های بلند ممنوع است

روضه که هیچ سینه هم نزنید

کربلا رفته ها کنار بقیع

حرفی از صحن و از حرم نزنید

زائری خسته ام نگهبانان

به خدا زود می روم نزنید

زائری داد زد که نا مردان

تازیانه به مادرم نزنید

*

غربت ما بدون خاتمه است

مادر ما همیشه فاطمه است

*

کاش درهای صحن وا بشود

شوق در سینه ها به پا بشود

کاش با دست حضرت مهدی

این حرم نیز با صفا بشود

کاش با نغمه حسین حسین

این حرم مثل کربلا بشود

در کنار مزار ام بنین

طرحی ازعلقمه بنا بشود

پس بسازیم پنجره فولاد

هر قدر عقده هست وا بشود

چارتا گنبد طلایی رنگ

چارتا مشهد الرضا بشود

*

این بقیعی که این چنین خاکی است

رشک پروانه های افلاکی است

*

در هوایش ستاره می سوزد

سینه با هر نظاره می سوزد

هشت شوال آسمان لرزید

دید صحن و مناره می سوزد

بارگاه بقیع ویران شد

دل بی راه و چاره می سوزد

این حرم مثل چادر زهراست

که در اینجا دوباره می سوزد

این حرم مثل خیمه ی زینب

که در اوج شراره می سوزد

سالها بعد قدری آن سو تر

چند قرآن پاره می سوزد

اعمال شب قدر

اعمال شب‌های قدر بر دو نوع است:
اعمالی که در هر سه شب انجام می‌ شود و به اعمال مشترک معروف است و اعمالی که مخصوص هر یک از شب‌های مبارک نوزدهم، بیست و یکم و بیست ‌و سوم است.

اعمال مشترک:

۱) غسل کردن که بهتر است مقارن غروب آفتاب غسل کرده و نماز عشا با غسل خوانده شود.
۲) خواندن ۲ رکعت نماز که در هر رکعت بعد از حمد، هفت مرتبه سوره‌ی توحید را خوانده و بعد از نماز هفتاد مرتبه گفته شود: اَستَغفُرِاللهَ وَ اَتوبُ اِلَیهِ.
۳) قرآن مجید را باز کرده و در مقابل خود گذاشته و دعای زیر را بخوانید و بعد از آن حاجت خود را از خدا بخواهید.

 ۴) مصحف شریف (قرآن کریم) را بر سر گرفته و مناجات زیر را بخوانید و بعد از آن حاجت خود را از خدا بخواهید:

 ۵) زیارت بارگاه امام‌حسین(ع) و خواندن زیارت آن حضرت:

۶) احیا داشتن (بیدار ماندن و عبادت کردن) در این شب‌ها. در روایات بسیاری از پیامبر(ص) و معصومین(ع) نقل شده است هر کس شب قدر را احیا کند، گناهان او آمرزیده شود.
۷) فضیلت و پاداش بسیار دارد که صد رکعت نماز خوانده شود و بهتر است که در هر رکعت بعد از سوره‌ی مبارک حمد، ده مرتبه سوره‌ی توحید خوانده شود.
۸) خواندن دعای زیر و طلب بخشش و رحمت از خدا برای گشایش امور مسلمین و خلق خدا:

در این شب‌های مبارک، اعمال زیر نیز سفارش شده است:

۱) خواندن ۲ رکعت نماز برای سلامتی امام زمان (عج) و تعجیل در ظهور آن حضرت
۲) خواندن ۲ رکعت نماز برای شادی روح همه‌ی درگذشتگان و اسیران خاک و ۲۵ بار گفتن ذکر "اللهم اغفرلی لجمیع المومنین و المومنات و المسلمین و المسلمات"
۳) خواندن ۲ رکعت نماز تقدیم به اهل بیت پیامبر(ص) و خواندن دعای توسل
۴) خواندن ۲ رکعت نماز حضرت زهرا(س): در رکعت اول بعد از حمد صد مرتبه سوره قدر و در رکعت دوم بعد از حمد صد مرتبه سوره توحید
۵) خواندن سوره‌های مبارک دخان و قدر

اعمال شب نوزدهم:

۱) صد مرتبه گفته شود: "اَستَغفُرِاللهَ رَبی وَ اَتوبُ اِلَیه"
۲) صد مرتبه گفته شود: "اَللّهُمَّ العَن قَتَلَةَ اَمیرَالمومنینَ"
۳) خواندن دعاهای زیر:

اعمال شب بیست و یکم:

۱) خواندن دعای جوشن‌کبیر
۲) خواندن دعای زیر:

اعمال شب بیست و سوم:

۱) خواندن سوره‌های مبارک عنکبوت، روم و دخان
۲) هزار مرتبه خواندن سوره‌ی قدر
۳) خواندن دعاهای جوشن‌کبیر، مکارم‌الاخلاق و افتتاح
۴) خواندن دعای فرج

"أَللّهُمَّ کُنْ لِوَلِیِّکَ الْحُجَّةِ بْنِ الْحَسَنْ صَلَواتُکَ عَلَیْهِ وَعَلى آبائِهِ فِی هذِهِ السَّاعَةِ وَفی کُلِّ ساعَة وَلِیّاً وَحافِظاً وَقائِداً وَناصِراً وَدَلِیلاً وَعَیْناً حَتَّى تُسْکِنَهُ أَرْضَکَ طَوْعاً وَتُمَتِّعَهُ فِیها طَوِیلاً َ"

۵) خواندن ۸ رکعت نماز و طلب استغفار و دعا برای خلق خدا .

انفاق امام حسن علیه السلام

پرسش: امام حسن ـ علیه‌السلام ـ دوبار تمام دارایی خود را در راه خدا بخشید. آیا این کار با آیه ۶۷ سوره مبارکه فرقان «که به پرهیز از اسراف در بخشش سفارش می‌کند» و با روایت «هر کس بیش از حد ببخشد و محتاج شود دعایش مستجاب نمی‌شود» منافات ندارد؟
پاسخ: در اینکه امام حسن ـ علیه‌السلام ـ دوبار در طول عمر خود تمام اموال خود را در راه خدا صرف کرده، شکی نیست. در کتاب سیره پیشوایان به نقل از کتاب تاریخ الخلفاء، سیوطی پس از تعریف و تمجید از امتیازات اخلاقی و فضایل انسانی فراوان امام حسن مجتبی ـ علیه‌السلام ـ این‌گونه آمده است که:

حضرت مجتبی ـ علیه‌السلام ـ در طول عمر خود دوبار تمام اموال و دارایی خود را در راه خدا خرج کرد و سه‌بار ثروت خود را به دو نیم تقسیم نمود. نصف آن را برای خود نگه داشت و نصف دیگر را در راه خدا بخشید.

← هدف امام از انفاق یک‌جا به فقرا                                                                                                                  
به غیر از موارد فوق آن حضرت گاهی مبالغ قابل توجهی را یک‌جا به مستمندان می‌بخشید؛ به‌طوری که مایه شگفتی واقع می‌شد. نکته چنین بخشش‌های چشمگیری این است که حضرت مجتبی ـ علیه‌السلام ـ با این کار برای همیشه شخص فقیر را بی‌نیاز می‌ساخت و او می‌توانست با این مبلغ تمام احتیاجات خود را برطرف نموده و زندگی آبرومندانه‌ای تشکیل بدهد و احیاناً سرمایه‌ای برای خود تهیه نماید. امام روا نمی‌دید مبلغ ناچیزی که خرج یک روز فقیر را به‌سختی تأمین می‌کند، به وی داده شود و درنتیجه او ناگزیر می‌شود، برای تأمین روزی هر روز خود دست احتیاج به‌سوی این‌و‌آن دراز کند.

معنای مواسات، مساوات و ایثار

---

حال قبل از پرداختن به ادامه سؤال ما معانی سه واژه مواسات، مساوات و ایثار را طی مثالی بررسی می‌کنیم. اگر کسی اندکی از اموال و دارایی خود را به یک شخص نیازمند ببخشد، مواسات کرده است. ولی اگر اموال خود را به‌طور مساوی با فرد فقیر تقسیم کند، گفته می‌شود که وی مساوات را به‌جای آورده و در‌نهایت اگر شخص تمام اموال و دارایی خود را به فرد محتاج داده و او را بر خود مقدم کند، در اینجا این شخص ایثار کرده است.

شرایط مواسات، مساوات و ایثار

---

در ادامه این بحث سؤالی مطرح می‌شود که چه کسی باید مواسات یا مساوات کند و چه کسی ایثار؟ مسلماً کسی که با بخشش اموال خود در اندک زمانی محتاج گشته و مجبور خواهد شد برای رفع نیاز خود دست به‌سوی دیگران دراز کند، برای چنین شخصی ایثار کردن، عین اسراف کردن است.
ایثار کردن فقط برای افرادی صادق خواهد بود که نه‌تنها پس از بذل دارایی خود در راه خدا، محتاج نخواهند شد، بلکه به خود اطمینان دارند که از راه‌های حلال روزی خود را به دست خواهند آورد و با همت خویش هیچ‌وقت محتاج دیگران نخواهند بود.

پرهیز از اسراف، توصیه به بندگان خدا

---

درست است که در آیه مورد نظر (فرقان، ۶۷)به میانه‌روی و اعتدال و نیز به پرهیز از اسراف پرداخته شده است، اما باید در نظر داشت این آیه درصدد بیان اوصاف بندگان خداوند است که با تقوا و عمل به فرامین الهی به درگاه احدیت تقرب یافته‌اند، نه در مورد امامان معصوم ـ علیهم‌السلام ـ که حسابشان جداست. انسان هر اندازه که به ذات احدیت نزدیک‌تر باشد، به همان اندازه باید در اجرای امور دینی نسبت به سایرین پیش‌قدم‌تر باشد.

← «خیر الامور اوسطها» از دیدگاه جوادی آملی
حضرت آیت‌الله جوادی آملی می‌فرمودند: اینکه گفته شده «خیر الامور اوسطها» در مورد افراد عادی است که باید در همه‌چیز از جمله در انفاق میانه‌روی و حد اعتدال را مراعات کنند که با بذل و بخشش بیش از حد به خود ضرر نرسانند؛ ولی این شخص اگر به مرحله‌ای برسد که از خواص و مقربین درگاه باری تعالی گردد، در اینجا «خیر الامور اکثرها» معنا خواهد داشت. بنابراین در اعمال عبادی و دینی نیز هرگز نباید آنچه را در مورد انسان‌های عادی بیان شده، در مورد معصومین ـ علیهم‌السلام ـ صادق بدانیم و بالعکس آن نیز چنین است.

نمونه‌هایی از انفاق معصومان

---

برخی چیزها مثلاً برای حضرت ختمی مرتبت پیامبر اکرم ـ صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلم ـ واجب بود؛ ولی برای سایر بندگان به‌صورت استحباب بیان شده بود؛ از جمله نماز شب. از طرف دیگر مواردی همچون انفاق برای مردم عادی تا جاییفضیلت دارد که خود به سختی و مشقت نیفتند؛ ولی برای معصومین ـ علیهم‌السلام ـ این‌گونه نیست. آن بزرگواران چه بسیار وقت‌ها هر آنچه در خانه بود، برای سائل می‌دادند و خود با شکم گرسنه سر بر بالین می‌نهادند و نمونه آن در دوران تاریخ زندگی حضرت علی ـ علیه‌السلام ـ بسیار است. حضرت علی ـ علیه‌السلام ـ با دست مبارک خویش نخلستان‌هایی ایجاد می‌نمود؛ ولی با این همه روزی سیر نخورد و اکثر اوقات گرسنه بود. پولی قرض می‌کرد تا رفع گرسنگی از اهل خانه خود کند، ولی چون سائلی را می‌دید، آن پول را به سائل می‌بخشید و او را بر خود و خانواده خود ترجیح می‌داد. سه روز پشت سر هم روزه گرفتند و در موقع افطار در هریک از شب‌ها به ترتیب مسکین و یتیم و اسیری در خانه را به صدا درآوردند و با اینکه خود و بچه‌هایشان در گرسنگی به سر می‌بردند، با آب افطار کرده و گرده‌های نان را به آنان دادند. اگر این عمل آن حضرت مورد رضای الهی نبود، هرگز سوره هل اتی در شأن اهل‌بیت ـ علیهم‌السلام ـ نازل نمی‌شد. اگر آنها چنین بذل و بخششی و چنین بی‌توجهی به مادیاتدنیا را نداشتند، نمی‌توانستند برای ما اسوه باشند؛ اسوه بودنشان برای خاطر این است که کارهایشان فوق‌العاده بود؛ لذا در شأن آنها و ستایش آنها آیاتی از قرآن نازل شد. امام حسن ـ علیه‌السلام ـ به کریم اهل‌بیت معروف شد. و امام رضا ـ علیه‌السلام ـ ملقب به رضا شد.

حق امام حسن علیه السلام بر اسلام

وضعیت، وضعیتی نبود که امکان داشته باشد امام حسن مجتبی(علیه‌السّلام) غلبه پیدا کند. همه‌ی عوامل، در جهت عکس غلبه‌ی امام مجتبی(علیه‌السّلام) بود. معاویه غلبه پیدا میکرد؛ چون دستگاه تبلیغات در اختیار او بود. چهره‌ی او در اسلام، چهره‌یی نبود که نتوانند موجه کنند و نشان بدهند. اگر امام حسن(ع) صلح نمیکرد، تمام ارکان خاندان پیامبر(ص) را از بین میبردند و کسی را باقی نمیگذاشتند که حافظ نظام ارزشی اصیل اسلام باشد. همه چیز بکلی از بین میرفت و ذکر اسلام برمیافتاد و نوبت به جریان عاشورا هم نمیرسید.

اگر بنا بود امام مجتبی(علیه‌السّلام)، جنگ با معاویه را ادامه بدهد و به شهادت خاندان پیامبر منتهی بشود، امام حسین(ع) هم باید در همین ماجرا کشته میشد، اصحاب برجسته هم باید کشته میشدند، «حجربن‌عدی»ها هم باید کشته میشدند، همه باید از بین میرفتند و کسی که بماند و بتواند از فرصتها استفاده بکند و اسلام را در شکل ارزشىِ خودش باز هم حفظ کند، دیگر باقی نمیماند. این، حق عظیمی است که امام مجتبی(علیه‌الصّلاةوالسّلام) بر بقای اسلام دارد.

مقام معظم رهبری

پر شکوه ترین نرمش قهرمانانه تاریخ

در باب صلح امام حسن(علیه‌السّلام)، این مسأله را بارها گفته‌ایم و در کتابها نوشته‌اند که هر کس - حتّی خود امیرالمؤمنین(ع) - هم اگر به جای امام حسن مجتبی(ع) بود و در آن شرایط قرار میگرفت، ممکن نبود کاری بکند، غیر از آن کاری که امام حسن کرد. هیچ‌کس نمیتواند بگوید که امام حسن، فلان گوشه‌ی کارش سؤال‌برانگیز است. نه، کار آن بزرگوار، صددرصد بر استدلال منطقىِ غیر قابل تخلف منطبق بود.

در بین آل رسول خدا(صلّیاللَّه‌علیه‌واله‌وسلّم)، پُرشورتر از همه کیست؟ شهادت‌آمیزترین زندگی را چه کسی داشته است؟ غیرتمندترین آنها برای حفظ دین در مقابل دشمن، برای حفظ دین چه کسی بوده است؟ حسین‌بن علی(علیه‌السّلام) بوده است. آن حضرت در این صلح، با امام حسن(ع) شریک بودند. صلح را تنها امام حسن نکرد؛ امام حسن و امام حسین این کار را کردند؛ منتها امام حسن(ع) جلو بود و امام حسین(ع) پشت سر او بود.

 صلح، عوامل خودش را داشت و هیچ تخلف و گزیری از آن نبود. آن روز، شهادت ممکن نبود. مرحوم «شیخ راضی آل یاسین»(رضوان‌اللَّه‌تعالیعلیه)، در این کتاب «صلح الحسن» - که من بیست سال پیش، آن را ترجمه کردم و چاپ شده است - ثابت میکند که اصلاً جا برای شهادت نبود. هر کشته شدنی که شهادت نیست؛ کشته شدنِ با شرایطی، شهادت است. آن شرایط، در آن‌جا نبود و اگر امام حسن(علیه السّلام)، در آن روز کشته میشدند، شهید نشده بودند. امکان نداشت که آن روز کسی بتواند در آن شرایط، حرکت مصلحت‌آمیزی انجام بدهد که کشته بشود و اسمش شهادت باشد و انتحار نکرده باشد.

رمقام معظم رهبری 1369

ایام البیض ( ماه رمضان )

ایام البیض ماه رمضان 

شب سیزدهم:آغاز شبهاى بیض[یعنى شبهاى روشن و تابناک که عبارتند از شبهاى سیزدهم،چهاردهم و پانزدهم ماه]است‏ و در آن سه عمل مستحب است:اوّل:غسل کردن دوم:چهار رکعت نماز بخواند،در هر رکعت یک بار سوره«حمد» و بیست‏وپنج بار سوره توحید سوم:دو رکعت نماز،که در اعمال شب سیزدهم رجب و شعبان بیان شد،در هر رکعت پس از سوره«حمد»سوره‏هاى«یس»و «تبارک الّذى بیده الملک» و «قل هو اللّه احد» را بخواند.و

در شب چهاردهم:این نماز خوانده مى‏شود به صورت چهار رکعت با دو سلام که در صفحات پیش در شرح دعاى‏ مجیر بیان آن گذشت،که هر که آن را در ایام البیض ماه رمضان بخواند،گناهانش آمرزیده مى‏شود هرچند به تعداد قطرات باران،و برگ درختان،و ریگ بیابان باشد. 

در شب پانزدهم : این نماز خوانده می شود به صورت شش رکعت با سه سلام .

استاد پناهیان : کسی که ذره ای هوای نفس دارد وارد ضیافة الله نمی شود ._ روضه حضرت زهرا سلام الله علیها

کلیپ صوتی مهمانی خدا استاد پناهیان

ماه رمضان ماه مبارزه با نفس است . به قول حضرت امام (ره) درست است که همه به ضیافة الله دعوت میشوند، اما اگر ذره ای هوای نفس باشد یا وارد مهمانی نمی شوند ، یا استفاده نمی کنند.

در روایات دارد که سختی مبارزه با نفس به اندازه این است که یک نفره بخواهی یک شهر را فتح کنی! یه شهر یه لشگر میخواد ، یه نفره ...

رفقا ! محبت اهل بیت رو میخوایم چی کار ؟

هیچ عاملی مثل محبت اهل بیت ، آدم رو کمک نمی کنه!

........

دعا و اعمال شب اول ماه مبار رمضان

دعا و اعمال شب اول ماه رمضان

شب اول در آن چند عمل است :

اوّل آنکه طلب هلال کند و بعضى استهلال این ماه را واجب دانسته اند

دوّم چون رؤ یت هلال کرد اشاره به هلال نکند بلکه رو به قبله کند و دستها را به آسمان بلند کند و خطاب کند هلال را و بگوید:

رَبّى وَرَبُّکَ اللّهُ رَبُّ الْعالَمینَ اَللّهُمَّ اَهِلَّهُ عَلَیْنا بِالاْمْنِ
پروردگار من و پروردگار تو خدا پروردگار جهانیان است خدایا این ماه را بر ما نو کن با امنیت

وَالاِْیمانِ وَالسَّلامَةِ وَالاِْسْلامِ وَالْمُسارَعَةِ اِلى ما تُحِبُّ وَتَرْضى
و ایمان و سلامتى و اسلام و پیشى گرفتن بدانچه تو دوست دارى و خوشنود شوى

اَللّهُمَّ بارِکَ لَنا فى شَهْرِنا هذا وَارْزُقْنا خَیْرَهُ وَعَوْنَهُ وَاصْرِفْ عَنّا
خدایا برکت ده به ما در این ماه و خیر و خوبى و کمک آن را روزى ما کن و بگردان از ما

ضُرَّهُ وَشَرَّهُ وَبَلاَّئَهُ وَفِتْنَتَهُ
زیان این ماه و شر و بلا و فتنه اش را

و روایت شده که حضرت رسول صلى الله علیه و آله چون رؤیت مى کرد هلال ما رمضان را روى شریف را به جانب قبله مى فرمود و مى گفت :

اَللّهُمَّ اَهِلَّهُ عَلَیْنا بِالاْمْنِ والاِْیمانِ وَالسَّلامَةِ وَالاِْسْلامِ وَالْعافِیَةِ الْمُجَلَّلَةِ وَدِفاعِ
خدایا این ماه را بر ما نو کن به امنیت و ایمان و تندرستى و اسلام و عافیت کامل و دفاع از

الاْسْقامِ وَالْعَوْنِ عَلَى الصَّلاةِ وَالصِّیامِ وَالْقِیامِ وَتِلاوَةِ الْقُرانِ
دردها و کمک بر نماز و روزه و شب زنده دارى و تلاوت قرآن

اَللّهُمَّ سَلِّمْنا لِشَهْرِ رَمَضانَ وَتَسَلَّمْهُ مِّنا وَسَلِّمْنا فیهِ حَتّى یَنْقَضِىَ
خدایا سالم کن ما را براى ماه رمضان و سالم از ما دریافتش کن و ما را در آن سالم بدار تا بگذرد

عَنّا شَهْرُ رَمَضانَ وَقَدْ عَفَوْتَ عَنّا وَغَفَرْتَ لَنا وَرَحِمْتَنا
از ما ماه رمضان و تو از ما گذشته باشى و ما را آمرزیده و مورد مهر خویش قرار داده باشى

و از حضرت صادق علیه السلام منقول است که چون رؤ یت هلال نمودى بگو:

اَللّهُمَّ قَدْ حَضَرَ شَهْرُ رَمَضانَ وَقَدِ افْتَرَضْتَ عَلَیْنا صِیامَهُ وَاَنْزَلْتَ فیهِ الْقُرانَ هُدىً

خدایا ماه رمضان آمد و تو واجب کرده اى بر ما روزه این ماه را و فرو فرستادى در آن قرآن را که راهنماى

لِلنّاسِ وَبَیِّناتٍ مِنَ الْهُدى وَالْفُرْقانِ اَللّهُمَّ اَعِنّا عَلى صِیامِهِ
مردم است و حجتهائى از هدایت و تمیز حق و باطل است خدایا کمک خده ما را بر روزه آن

وَتَقَبَّلْهُ مِنّا وَسَلِّمْنا فیهِ وَسَلِّمْنا مِنْهُ وَسَلِّمْهُ لَنا فى یُسْرٍ مِنْکَ
و آن را از ما بپذیر و سالم بدار ما را در این ماه و از این ماه و آن را نیز براى ما سالم گردان در آسانى

وَعافِیَةٍ اِنَّکَ عَلى کُلِّشَىْءٍ قَدیرٌ یا رَحْمنُ یا رَحیمُ

و تندرستى که براستى تو بر هر چیز قادرى اى بخشاینده اى مهربان

عنایت امام زمان به شیخ مفید در اصلاح فتوا

در زمان غیبت صغری شخصی خدمت شیخ مفید (از فقهای بزرگ شیعه) رسید وسوال کرد :زنی حامله مرده اما حامله است واحتمال می دهیم حملش زنده باشد ، آیا باید شکم زن را شکافت تا طفل را بیرون بیاوریم یا همانگونه خاک کنیم ؟
شیخ بعد از بررسی ادله فتوا داد که با همان حمل زن را دفن کنید.
گذشت تا چند سال بعد همان مرد خدمت شیخ مفید رسید و درحالی که دست بچه ای در دستش بود از شیخ مفید برای فتوای آن روز تشکر کرد و گفت: در اثر آن فتوای شما که فرمودید ، بچه را دربیاورید ، این بچه زنده ماند و امروز از شیعیان علی علیه السلام شده است.
شیخ مفید متعجب پرسید :من که فتوا دادم آن زن را با طفل دفن کنید؟!
آن مرد گفت : بله اما همان روز که من میخواستم برگردم ، پیکی سراغ من آمد و گفت  که من از طرف شیخ مفید آمده ام تا بگویم که نظر او عوض شده و اول باید بچه از شکم مادر خارج شود.
شیخ مفید با تعجب گفت : من کسی را نفرستادم!!
اما شیخ مفید بلافاصله متوجه جریان شد و فهمید که آن شخص نماینده صاحب الزمان (علیه السلام) بوده است.
از آن روز شیخ مفید تصمیم گرفت دیگر فتوا ندهد وگفت ما که در احکام شرعی اشتباه می کنیم اهلیت فتوا نداریم.
درب خانه خود را بست و به هیچ استفتایی پاسخ نمی داد .
مدتی گذشت تا توقیعی از ناحیه امام زمان برای او آمد : (بر شماست به فتوا دادن وبرماست به اینکه نگذاریم شما اشتباه کنید ، ما هرگز شما را فراموش نمی کنیم و در رسیدگی به امور شما کوتاهی نمی کنیم ، پس شما هم تقوا پیشه کنید و مارا در این امر یاری کنید.)
از آن پس شیخ مفید دوباره به مسند فتوا نشست.
 

در زمان شیخ مفید، شخصی از روستایی به خدمت ایشان رسید و سوال کرد: زنی حامله فوت کرده و حملش زنده است، آیا باید شکم زن را شکافت و طفل را  بیرون آورد و یا به همان حالت او را دفن کنیم؟

شیخ فرمود: با همان حمل، زن را دفن کنید.

آن مرد برگشت. ولی متوجه شد، سواری از پشت سر می‌تازد و می‌آید، وقتی نزدیک او رسید، گفت: ای مرد! شیخ مفید می‌گوید: شکم آن زن را بشکافید و طفل را بیرون بیاورید، بعد او را دفن کنید.

مرد روستایی همان کار را کرد. پس از مدتی، ماجرای آن سوار را برای شیخ مفید نقل کردند.

شیخ فرمودند: من کسی را نفرستاده بودم. معلوم است آن شخص، نماینده حضرت صاحب الزمان علیه‌السّلام بوده‌اند، حال که ما در احکام شرعی اشتباه می‌کنیم، همان بهتر که دیگر فتوا ندهیم. لذا در خانه خود را بست و بیرون نیامد اما از ناحیه مقدسه حضرت صاحب الزمان علیه‌السّلام توقیعی برای شیخ صادر شد: بر شماست فتوا دادن و بر ماست که نگذاریم شما در خطا واقع شوید.

با صدور این توقیع، شیخ مفید بار دیگر به مسند فتوا نشست. (معلم، سید جواد، برکات حضرت ولی عصر(ع)، انتشارات تکسوار حجاز، چاپ یازدهم، 1383، ص216)

- See more at: http://www.farsnews.com/newstext.php?nn=13920907000963#sthash.gJpUBQGe.dpuf

در زمان شیخ مفید، شخصی از روستایی به خدمت ایشان رسید و سوال کرد: زنی حامله فوت کرده و حملش زنده است، آیا باید شکم زن را شکافت و طفل را  بیرون آورد و یا به همان حالت او را دفن کنیم؟

شیخ فرمود: با همان حمل، زن را دفن کنید.

آن مرد برگشت. ولی متوجه شد، سواری از پشت سر می‌تازد و می‌آید، وقتی نزدیک او رسید، گفت: ای مرد! شیخ مفید می‌گوید: شکم آن زن را بشکافید و طفل را بیرون بیاورید، بعد او را دفن کنید.

مرد روستایی همان کار را کرد. پس از مدتی، ماجرای آن سوار را برای شیخ مفید نقل کردند.

شیخ فرمودند: من کسی را نفرستاده بودم. معلوم است آن شخص، نماینده حضرت صاحب الزمان علیه‌السّلام بوده‌اند، حال که ما در احکام شرعی اشتباه می‌کنیم، همان بهتر که دیگر فتوا ندهیم. لذا در خانه خود را بست و بیرون نیامد اما از ناحیه مقدسه حضرت صاحب الزمان علیه‌السّلام توقیعی برای شیخ صادر شد: بر شماست فتوا دادن و بر ماست که نگذاریم شما در خطا واقع شوید.

با صدور این توقیع، شیخ مفید بار دیگر به مسند فتوا نشست. (معلم، سید جواد، برکات حضرت ولی عصر(ع)، انتشارات تکسوار حجاز، چاپ یازدهم، 1383، ص216)

- See more at: http://www.farsnews.com/newstext.php?nn=13920907000963#sthash.gJpUBQGe.dpuf

آیا حکومت امام زمان(علیه السلام) حکومتی متکی به شمشیر است؟

یکی از تصورات غلط و عامیانه نسبت به ظهور حضرت این است که وقتی امام زمان می آید ، با شمشیر همه مسایل را حل می کند .

این نگاه لوازم فاسد بسیاری دارد از جمله اینکه ، مگر وقتی دست علی ابن ابیطالب (علیه السلام) را بستند ، ایشان نمی توانستند از شمشیر استفاده کنند ؟

گویی نعوذ با الله خدا به حضرت خواهند فرمود : (دیگر حوصله مان سر رفته است ، هر چه صبر ومدارا کردیم، نشد ، حالا دیگر بروید و مساله را باشمشیر حل کنید!!)

اگر بنا باشد ، نقش اصلی ظهور را شمشیرحضرت ایفا کند ، آن وقت معنای زمینه سازی برای ظهور چه می شود؟

اساسا این نوع تصویر از امام زمان (علیه السلام) که او را فقط با شمشیرش بشناسیم ،  نوعی نگرانی حتی در بین منتطران و مومنین ایجاد می کند که اگر ایشان ظهور کنند ، گردن ما گنه کار ها را خواهند زد !

در صورتی که امام زمان (عجل الله فرجه) که نمی آید مومنین و مستضعفین از انسانها را بکشد، بلکه بسیاری از گنه کارها با آمدن ایشان ، آدم های خوبی می شوند. این حرف ها نگرش مومنین به حضرت را خراب کرده بود چه رسد به کسانی که خارج از جرگه مباحث دینی هستند؟

اما این حرف ها هم به این معنا نیست که در قیام حضرت ، از جنگ و شمشیر خبری نیست ، بلکه طبق روایات ظهور از جمله روایت امام باقر علیه السلام حضرت فقط هشت ماه شمشیر به دوش  کشت و کشتار خواهد کرد.

اما کشتن چه کسانی؟ در دعای ندبه می خوانیم : وقطعت دابر المستکبرین

بله، شمشیر حضرت برای مستکبران که هیچ زبانی جز زور نمی فهمند و جز با گردن شکسته سر طاعت در برابر اوامر الهی فرود نمی آورند  ، کار ساز است.

برای ترساندن مستکبران و تامین امنیت جامعه ، شمشیر عدالت یک اصل اساسی به حساب می آید.

اما آنچه که حکومت مهدوی به آن متکی است ، عبارت از ایمان وبصیرت مردم و اتمام حجت حضرت با مستکبران و  مردم عالم است .